عبدالحسین امینی معروف به علامه امینی ، فقیه، محدث، مورخ، نسخه شناس و متکلم بزرگ شیعه در قرن ۱۴ق می باشد.
ایشان پیش از ۳۵ سالگی از مراجعی همچون سید ابوالحسن اصفهانی، میرزا محمدحسین نایینی، محمدحسین غروی اصفهانی و شیخ عبدالکریم حائری یزدی اجازه اجتهاد دریافت كرد.
مشهورترین اثر علامه امینی، «الغدیر فی الکتاب والسنة والأدب» کتابی است در اثبات امامت و خلافت بلافصل امام علی(ع) با استناد به واقعه غدیر و بررسی سند و دلالت حدیث غدیر.
عبدالحسین امینی، چهل سال از عمر خود را برای نوشتن این کتاب یازده جلدی صرف کرده و برای بررسی منابع واقعه غدیر، در کتابخانه‌های عراق، ایران، هند، سوریه و ترکیه، به مطالعه، نسخه‌برداری و پژوهش پرداخته است.
از مرحوم علامه امینی بیست تألیف در دست است که به برخی از آن ها اشاره می شود:
تحقیق و تعلیق بر کتاب کامل الزیارات اثر ابن قولویه.
ریاض الانس (در ۲ جلد، هر جلد ۱۰۰۰ صفحه، توصیف و معرفی کتاب‌ها و نسخه‌های خطی که مؤلف دیده است.
ادب الزائر لمن یمّم الحائر، شرح آداب زیارت امام حسین(ع).
شهداء الفضیلة.
تفسیر آیه عالم ذر.
علامه امینی بنیانگذار کتابخانه امیرالمؤمنین(ع)در نجف اشرف است و کتاب‌های موجود در کتابخانه خود را که پنج تا شش هزار جلد بود، به کتابخانه امیرالمومنین نجف اهدا کرد.
این فقیه و متکلم بزرگ جهان اسلام در جمعه ۲۸ ربیع‌الثانی ۱۳۹۰ق دار فانی را وداع گفت.
پیکر مطهر مرحوم علامه افزون بر تهران، در شهرهای بغداد، کاظمین، کربلا و نجف نیز تشییع شد و پس از طواف دادن بر گرد آستان مقدس علوی به وصیت خود او، در حجره‌ای از کتابخانه امیرالمؤمنین علی(ع) که خود بنیانگذار آن بود، به خاک سپرده شد.